در حاشیه نشستهای خبری کشور؛ زینت المجالس

در قدیم وقتی والی اعظم یا اصغر در تکیه یا ارگ پایتخت یا مرکز ولایت بار عام (اجازه شرفیابی عمومی) می داد عده ای که عبا، قبا و دستار نو داشته و خوش سیما و خوش سخن بوده چند بیت شعر در ستایش والاحضرت و گسترش عدل و امن و رضایت رعایا از خدمات عالیه سروده یا خوب به مخالفان فحش داده و هزلیه و هجویه سروده بودند؛ در دو سوی صدر مجلس می نشاندند و بدآنها «زینت المجالس»یا «مجلس آرا» می گفتند. هم مجلس شلوغ بود هم دست رعیت معترض بی پناه یا منتقد روسیاه به والاگهر نمی رسید و اگر قصدسو یا جسارتی داشت، این فاصله مکانی فرصت به کشک باشی ها برای دفاع از وجود مبارک و تنبیه خاطی جاسوسِ مغرضِ اجنبی فرستاده، می داد.