خانه از پای بست ویران است!
استاندار محترم یزد به همراه هیئتی برای تجلیل از اهالی رسانه به منزل بسیاری از آنها رفتند و شاید برای اولین بار در تاریخ این شهر برخی از رسانه ها که خود نیز در رسانه بودنشان شک داشتند، استاندار را در خانه خویش دیدند؛ عکس یادگاری گرفتند و در حافظه خود و رسانه ها ثبت نمودند برای تاریخ که ما هم خبرنگار و اهل رسانه بودیم! و چه مدرکی مستند تر از آنکه مقام عالی دولت در استان برای تشکر و قدردانی به سراغ مان آمد!
به اصل موضوع و سبک دیداری این استاندار در تجلیل از رسانه نخواهیم پرداخت چرا که این خانه از پای بست ویران است و چه دردناک که در سبد رسانه همه در کنار یکدیگر قرار میگیرند؛ چه سرپرست یک روزنامه کشوری با تیراژ مصرفی زیر حداکثر ۵۰ نسخه در استان و چه مدیر مسئول رسانه محلی اثرگذار و یا پیشکوست رسانه ای باسابقه و حتی یک پادوی رسانه ای،مدیران تازه به مسند رسیده نیز که اطلاع چندانی هم از کم و کیف رسانه های استان نداشته؛ همه و همه در کنار هم تجلیل شدند تا به آمارهای دهان پر کن و تعداد زیاد آنها بسنده شود.
اینکه یک شهر این‌همه خبرنگار دارد اما اخبار و گزارش های تولیدیش؛ یک سوم خبرنگارانش نیست جای سوال و تعجب ندارد؟ پس این سیاهی لشکر برای کی و کدام روز مبادا در آب نمک خوابانده شده اند؟!!قطعا این خانه ی بی در و پیکر مختص به استان یزد نیست و ایران با کمبود خبرنگار و اهالی رسانه متعهد و متبحر دست به گریبان است. وقتی با کمترین رزومه می توانید نام خبرنگار را یدک بکشید و یا اینکه قومی و قبیله ای می توانید به راحتی عمه و خاله را وارد عرصه رسانه کنید چرا مسئولین باید از این آش شله قلمکار تقدیر و تشکر نکنند؟
البته اگر استاندار نمی رفت گلایه بود، حالا هم که رفته است باز هم حرف و حدیث هایی وجود دارد. یکی از قرار گرفتن در کنار دیگری ناراضی، آن یکی از اینکه به خانه او نرفته اند شاکی است. این یعنی حوض کوچک رسانه تحمل کوچکترین موج را ندارد و تلخ تر آنکه بسیاری در آینده حتی با نداشتن حتی یک صفحه مقاله یا خبر نوشته خود، جزو پیشکوست های رسانه یزد می شوند و شاید تا سالها آبا و اجدادشان نیز از این سفره بی بهره نمانند.
گفته اند هر چیز را که نیت خرابی اش داری تعدادش را زیاد کن خود خراب میشود. حال رسانه در ایران به سمت این ازدحام تو در توی بی خاصیتی پیش می رود و هر روز از وزنش کم و به تعدادش اضافه میشود، رسانه های بی خطر برای مسئولین و مجهول برای مردم.
رسانه اگر خود را همراه با مردم می داند نباید به دنبال مسئولین بدود و یا اینکه از تجلیل آنها خوشحال شود چرا که تاریخ ثابت کرده است آن چیز ماندگار می شود که در اذهان مردم و در کنار آنها باشد. البته تاریخ پر از بادمجان دور قاب چینانی است که در برهه ای از زمان رشد کرده و همچنان که به سرعت بالا رفته اند سقوط خود را به چشم دیده اند. آنهایی که هیچ وقت نام و نشانی از آنها جز به سیاهی نمانده و تاریخ آنها را به زباله دانی خود نیز حتی نسپرده است.
به جای تیغ نقد بر مسئولی که برای تجلیل پا و قدم جلوتر گذارده، سری به خود بزنیم شاید خود را کمتر، لایق این حضور پیدا کنیم.
