بی تفاوت نبودن، گام نخست خیّر بودن

صالح مستوفیان/ داستان آدم هایی که در عین گرفتاری و پنجه افکندن با مشکلات زندگی، آستین بالا زده اند و کمر همت بسته اند تا دردی از آلام عده ای بکاهند، معمولا شنیدنی و اغلب قبطه برانگیز است. گاهی تعجب می کنیم چگونه می شود جوانی بیست و چند ساله بهترین سالهای عمر خود را در کوره دهی بگذراند تا دانش آموزان محروم روستا را به دانشگاه برساند یا جوان دیگری که ساعتها پای فضای مجازی می نشیند و کمپین و گروه تشکیل می دهد تا کمبودهای دانش آموزان مدرسه ای را جبران کند. حقیقتا “اراده” و “حوصله” این جماعت رشک برانگیز و ستودنی است اما ریشه این پایمردی ها چیست؟ آیا جز این است که در نگاه و جهان بینی این افراد عمدتا گمنام، «بی تفاوتی» جایگاهی ندارد و نشستن و شرایط را معلول بی کفایتی فلان مسئول یا جبر روزگار دانستن، در قاموس این سنگرسازان بی سنگرِ کار خیر، تعریف نشده است. چه باور کنیم و چه نه، نهادهای رسمی کمک به محرومان در هیچ حالتی توانایی حل تمامی مشکلات را ندارند و جالب است بدانیم که فعالیت موسسات خیریه در کشورهای ثروتمند به مراتب بیشتر از کشورهای توسعه نیافته است. آنچه حضور مداوم شهروندان را در کمک به محرومان جامعه به یک فرهنگ تبدیل می سازد، برقراری ارتباط میان آنها و نیازمندان از کودکی تا بزرگسالی است که خوشبختانه فضای مجازی و رسانه ای سهل الوصول، این روزها بهترین بستر معرفی محرومیت ها به آحاد جامعه است. فقط کافی است کمی «بی تفاوتی» را کنار بگذاریم و خلاقانه و به دور از نمایش، نیازمندان را با حفظ حرمت و شان انسانی شان به شهروندان معرفی کنیم. آفت اصلی هم در این ماجرا طلب پول نقد کردن از مردم است. متاسفانه برخی سوء استفاده ها از مهربانی و انساندوستی مردم باعث شده تا باورپذیری نیازمندی دیگران کمی سخت شود. اینجاست که باید بدانیم لزوما محرومان جامعه به وجه نقد نیاز ندارند و یا تامین خواسته های آنها از طریق اسکناس قابل لمس میسر نمی شود. کافی است خیرین را در رفع احتیاجات محرومان مشارکت دهیم تا آنها با خرید کالا و اسباب مورد نیاز یا ارائه خدماتی معنوی و انسانی، خود نیز در چشیدن شیرینی لبخند شادمانی یک نیازمند شریک باشند.