ایران، به جام جهانی ۲۰۲۲ صعود نخواهد کرد.

⬛️به رنگ فاجعه

شکست مقابل عراق، دردناک است. فوتبال ایران در دوره های قبلی مسابقه های مقدماتی جام جهانی، هیچگاه اینقدر «زود» دچار بحران نشده بود. فاجعه ای که در اردن رخ داد، آغاز رسمی دوران سرافکندگی فوتبال ماست. درباره باختن به عراق، بهتر است حرف های فنی را همان «علامه»های جذابی بزنند که از نظرشان کارلوس کیروش مربی مناسبی برای رهبری تیم ملی ایران نبود! من، ترجیح می دهم گوشه ای بنشینم و دستپخت آنها را نگاه کنم!

⬛️مقصران یک تحقیر

در پروژه شکست تلخ تیم ایران مقابل عراق همه آنهایی که کورکورانه به جان کی روش افتادند، سهم دارند؟ فوتبال ما تحقیر شد و برای رسیدن به این روزهایش خیلی ها زحمت کشیدند! گرچه باید نقش مهدی تاج (رئیس فدراسیون فوتبال) و مدیران وزارت ورزش (از جمله مازیار ناظمی) را برجسته تر بدانیم!

آنهایی که ادعا کردند کارلوس کی روش برای فوتبال ایران دستاوردی نداشت، حالا دستاورد فوتبال بدون کی روش را ببینند و لذت ببرند

به بازیهای لیگ برتر خودمان توجه نمی کرد؟
بفرمایید ماحصل توجه به لیگ برتر را با تمام وجود لمس کنید!
به فوتبال تهاجمی علاقه نداشت؟ بفرمایید با بازی های تهاجمی مارک ویلموتس عشق کنید و از آن لذت ببرید!
برای فوتبال ما، کوچک بود؟
بفرمایید و با این فوتبال بزرگ به بهتر از کی روش برسید!
به فدراسیون فوتبال، «احترام» نمی گذاشت؟
بفرمایید این شما و این هم فدراسیون محترمی که توان نگه داشتن سرمربی جدیدش را نداشت و او را با خواهش و تمنا به تهران بازگرداند!
دلال بود؟
بفرمایید با فوتبالی که از دلال بازی پاک شده، مشغول باشید!
تیمش در جام جهانی «ترسو» بود؟
شما با یک تیم شجاع به جام جهانی بروید و بیشتر از تیم کی روش گل بزنید و موقعیتهای گلزنی درست کنید! البته قبل از درخشیدن در جام جهانی، ابتدا کاری کنید که تیم ملی ایران به جام جهانی صعود کند!

فوتبال که مقوله چندان مهمی نیست! جامعه کم حافظه، بی انصاف، قدرنشناس و متوهم باید در حوزه هایی حیاتی تر نیز به چنین سرنوشتی دچار شود. کی روش به ما یاد داد که بزرگ فکر کنیم و چه راحت یادمان رفت که چه کسی آن افکار بزرگ را به ما یاد داد.

با پاپوش درست کردن، با تهمت زدن، با کارشناسیهای ناعادلانه و مغرضانه بعضی از وامانده ها و جامانده های قافله فوتبال، با فحش دادن، با اشک ریختن های جواد خیابانی به بهانه توهین به ایران و ایرانی، با دروغ گفتن، با پست گذاشتن در اینستاگرام، با استفاده از هشتگ «دلال موزامبیکی»، با تشکیل کمپینهای تفرقه افکن و با «به فراموشی سپردن آنچه شد»، نمی توان به جام جهانی ۲۰۲۲ قطر رسید. نمی توان با حاشیه سازی و شایعه پردازی تیمی که برای صعود به جام جهانی صاحب امتیازهای لازم نشده را به جام جهانی اعزام کرد!
بدی فوتبال همین است؛ شاید هم بتوانیم درباره اتفاق هایش هر مزخرفی بگوییم اما وقتی به جام جهانی صعود نکرده باشیم، نمی توانیم ادعا کنیم که به جام جهانی صعود کرده ایم! کام یادمان رفت؛ یادمان رفت کی روش را برای «چه» به تیم ملی ایران آوردیم؟! یادمان رفت بابت نرفتن به جام جهانی ۲۰۱۰ سرخورده بودیم و بزرگترین خواسته ما از دنیای بزرگ فوتبال، رسیدن به جام جهانی بود. او آمد و این آرزوی بزرگ را در فوتبال آشفته ما، برآورده کرد؛ آنهم دو بار. صعود دوم از صعود اول و حضور دوم از حضور اول، باشکوه تر بودند.

کی روش به ما آدرس غلط داد. فوتبال ما به اندازه ای که او نشانمان داد، قدرتمند نیست! شما می توانید از گذشته های باشکوه علی دایی و علی کریمی و… حرف بزنید ویا درباره استعداد بچه های کم سن ایرانی که فوتبال را عاشقانه دوست دارند، صحبت کنید و با همان ادله همیشگی، به این باور برسید که ما قدرت اول فوتبال آسیا هستیم وهرچه میکشیم از دست مدیریت غلط و بدشانسی و تحریم های آمریکاست. اما من، جور دیگری فکر میکنم

تیم ملی بزرگسالان ایران از اوایل دهه نود میلادی تا همین امروز، هرگز قدرت اول فوتبال آسیا نبوده و همیشه محتاج شرایطی خاص بوده تا به جام جهانی صعود کند. کی روش برای تیم ایران، بهترین شرایط را ساخت و شاید از شب مسابقه ایران – آرژانتین بسیاری از ما را به این باور رساند که می توانیم علیرغم نداشتن امکانات کافی و حتی نیروی انسانی مناسب، از تیم ملی کشورمان توقع‌هایی غیرمنطقی داشته باشیم. من هرگز جزو این بسیاری از ما» نبودم و به همین دلیل همواره کی روش را ستایش کردم؛ چون او آنقدر توانا بود که کنارش تحقق رویاهایی بزرگ را مقابل چشم خودمان ببینیم.

از مارک ویلموتس، گلایه ای ندارم که چرا تا پولش را نگرفت به ایران بازنگشت. شما آزادید که به من بگویید «وطن فروش»! اگر می خواهید به وطن فروشی من ایمان بیاورید، این پیش بینی ام را هم به یاد داشته باشید: ایران، به جام جهانی ۲۰۲۲ صعود نخواهد کرد.